Even rustig adem halen…
Foto’s kijken, ik hou er zo van. Foto’s van vroeger, van mijn ouders, toen nog zo jong en actief. Mijn lieve zus die eigenlijk nooit echt veranderd is. Schoolfoto’s, gekke bekken met vriendinnen. De kiekjes van mijn eigen kinderen, pas geboren, de eerste lachjes en stapjes. Vakantiefoto’s met het hele gezin, onze honden, en nu zelfs vakantiefoto’s van onze eerste eigen camper…Dat had ik bij de start van ons bedrijf 7 jaar geleden niet bedacht!
Het klinkt vreselijk oubollig en cliché, maar terwijl ik al die foto’s bekijk vraag ik me af waar de tijd is gebleven. Toen Vin (nu 11) werd geboren werkte ik parttime en Bjorn had een ‘papa-dag’. “Een kind krijg je niet om fulltime in de kinderopvang te stoppen” zei ik vrij standvastig…
Toen Sev ruim 4 jaar later werd geboren had ik het ideaalbeeld dat ik mijn parttime baan aan hield, daarnaast CustomCamp op zou bouwen met Bjorn, het huishouden zou runnen en dat Sev dan gewoon mee kon naar kantoor. In de realiteit werkte het toch anders en kwam Sev alsnog bijna fulltime in de opvang terecht… En nou is het jong bijzonder relaxed en flexibel te noemen en ik geloof niet dat hij er een trauma aan over heeft gehouden, maar hoe was het ook alweer toen hij klein was…?
”Geniet er nu nog maar van, ze zijn sneller groot dan je denkt!”, hoe vaak zeggen mensen dat wel niet tegen jonge ouders! Van die uitspraken waarbij je knikt en stiekem al verlangt naar de tijd dat je kids wat meer zelfstandig worden. Nou, die tijd is aangebroken!
En terwijl ik emotioneel door de fotoboeken blader haal ik de jongens bij me en vraag ze of ze niks tekort komen. Of het wel leuk was op het dagverblijf. Of ze het niet erg vinden even af en toe alleen thuis… en of ze niet liever een moeder willen dit niet zoveel werkt. Waarop de oudste zegt:”Nou, mijn vriendin of vrouw gaat ook gewoon werken hoor! Ik ga ècht niet in mijn eentje het geld verdienen!” en de jongste sluit aan met:”Als we even alleen thuis zijn kan ik stiekem langer achter de tablet dan jij wil!”.
Zo… even rustig ademhalen…
Een mooi vooruitzicht is dat ik per 1 september a.s. een nieuwe collega op kantoor mag verwelkomen die mij misschien wel zoveel gaat ontlasten, dan de kinderen straks balen dat ik me overal mee kan gaan bemoeien. 🙂
