Een dag uit mijn leven bij CustomCamp

Hoe mijn dag (Evelyn) eruitziet?
Een beetje als een camper die nét niet helemaal waterpas staat: alles beweegt, maar het blijft overeind.

De ochtend begint vroeg. Om 6.15 gaan mijn ogen open. Bjorn vertrekt naar de zaak.
Ik koffie. Kinderen. Ontbijt. Chaos.
Onze zoons zijn 14 en 18 — officieel bijna volwassen…
En ja, ik smeer nog steeds hun stapel boterhammen.
De een komt z’n bed niet uit, de ander mist zijn sokken. Of z’n schoolboek. Of z’n motivatie.

Ondertussen check ik mijn mail: 36 ongelezen berichten.
12 spam. 7 vage vragen. En eentje die serieus vraagt of we ook een Fiat Panda naar camper kunnen ombouwen.

Tegen achten is het huis leeg. Of in elk geval stil.
Ik vouw nog even een wasje op en vertrek dan naar de zaak. Op de fiets — zolang het weerbericht me zint.

Eerst een rondje door de werkplaats. Even bijpraten met Bjorn:
“Is die tafelpoot al geplaatst?”
“Denk je aan de keuring vrijdag?”
“Waarom ligt Babs onder die camper?” (onze hond zoekt haar bal)
Gewoon, normale vragen op een werkdag.

Daarna: achter m’n bureau.
Offertes maken. Social media bijwerken.
Even snel een paar squats (want sporten vanavond? Nope).
Dan gaat de telefoon. School.
Zoon 1 was weer te laat.
Zoon 2 is de afspraak bij de ortho vergeten.
Ik ben zó niet verbaasd.

Tussen de middag eet ik een salade. Ik ben goed bezig…
Nou vooruit, als toetje nog een graai uit de Haribo-zak in de werkplaats.

Ik scroll door de foto’s van onze nieuwste camper en denk: dit dus.
Niet alleen bouwen, maar iets maken dat bij iemand past. Echt past.

’s Middags komt er een nieuwe klant.
Sjaak, onze 12-jarige hond, sprint keihard de trap af zodra de bel gaat.
Glijdt uit en… lies verrekt.
Maar ja, iemand moet de mensen welkom heten. Sjaak neemt die taak zeer serieus.

Zodra de klanten een camper binnenstappen, is het raak.
“Oh wauw… ik voel ‘het’ gewoon!”
Ja. Dat horen we vaker. En daar doen we het voor.

Aan het eind van de dag, als ik de deur dichttrek, kijk ik nog even naar binnen.
Naar het hout. De rommel. (Morgen móét ik echt stofzuigen.)

En dan naar huis.
Waar iemand vraagt:
“Wat eten we vanavond?”