Van juichmomenten naar dipjes – en weer terug

Toen we bijna 14 jaar geleden begonnen met CustomCamp, was alles reden voor een feestje.
Een mailtje? Yes!
Een offerte? Hoppah!
Een klant? DANSEN in de werkplaats!
We waren oprecht blij met álles.

We leefden op energie, passie en een beetje naïviteit. Sliepen weinig, werkten veel, droomden groots.
Het voelde alsof we de wereld aankonden, met een schroefboormachine in de ene hand en een wild plan in de andere.

Zoals bij elke reis, kwam er ook een stuk waarin het hobbelig werd.
Niet zozeer door een grote crisis of een klap, maar langzaam.
Steeds een beetje minder sprankel. Nog een project. Nog een drukke planning. Nog een camper.

En ergens onderweg raakten we dat eerste gevoel kwijt. 
Niet omdat we het niet meer leuk vonden. Maar omdat het zo gewoon werd.
We gingen van dansen naar doorwerken en van verwondering naar voortgang.

En toen…
Kwam onze oudste zoon (inmiddels 18) steeds vaker de werkplaats in.
Gewoon, om te helpen. Beetje schuren, mee klussen, dingen vragen.

Hij studeert iets totaal anders, maar hij vindt het tof om met zijn handen te werken, iets maken.
Lang zei hij er niets over. Misschien omdat hij aan ons zag dat het vuur wat doffer was geworden.

Tot hij ineens zei:
“Misschien wil ik dit ook wel doen. Campers bouwen, ik denk dat ik het wel kan, samen met papa.”

En daar was het.
Die vonk. Hij zit er nog! Niet vanuit een klant, niet vanuit een project, maar van heel dichtbij, in onze eigen werkplaats.

Opeens zagen we alles weer helder. Waarom we ooit begonnen. Wat we écht belangrijk vinden.
Hoeveel plezier er zit in iets maken met je handen. En hoeveel betekenis in het samen doen.

We dansen inmiddels weer wat vaker, onder schamende blikken van onze zoon, dat wel. 
En niet meer bij elke mail, maar zeker als er iets gebeurt dat raakt.
En het mooiste? Het vuur is terug. Niet spectaculair, maar toch warm en aanstekelijk.

Misschien kom je ‘m binnenkort tegen bij CustomCamp. Onze Vin.
Over het hoofd zien lukt niet. Met z’n bijna 2 meter is hij een kopie van z’n vader.

(foto Vin 2012, toen hij nog gitarist wou worden…)