Ai…barst!
Ons vorige blog heette ‘Een goed begin’, maar daarop volgt nu een kleine ‘rectificatie’. Januari heeft ons inmiddels de griepgolf bezorgd en, eigenlijk nog veel erger, een barst!
De werkplaats is goed gevuld deze maand met een 12 meter lange touringcar en een Nissan NV200. Op de brug komen af en aan bussen die worden voorzien van een hefdak. Hefdaken van een hoogwaardige kwaliteit die wij natuurlijk met grote zorg plaatsen en tot in de fijnste details afwerken.
Nadat er weer een VW T5 met hefdak de werkplaats uit was gerold kwam er een prachtige Opel Vivaro. Met 2 spoilers. Owh…geen probleem, die halen wij er wel af. Nou ja…de achterste ging vrij eenvoudig, maar toen, de voorste, gemonteerd op de voorruit! Muurvast! Ondertussen wel vast het dak uitgezaagd en het nieuwe dak op de bus gelegd, maar we konden niet verder door die voorste spoiler. Om de exacte plek van het dak te bepalen moest de spoiler eraf, want die zou vervangen worden door de spoiler die bij het dak hoort. En de klant wist dat wel, maar wist niet dat het ding zo muurvast zou zitten. Dus ik bellen, maar geen gehoor. Weer bellen…en ondertussen hoor ik gevloek en getier uit de werkplaats. Pffft….
Uiteindelijk met Bjorn maar besloten om het even te laten liggen. Dan maar niet voor het weekend opleveren, we moeten eerst overleggen met de klant hoe we zijn spoiler alsnog zouden verwijderen. En net toen we dat gezegd hadden volgde er een KRAK….! Een dikke barst in de voorruit! Ik bulderde nog iets als:”Ik zei toch! Blijf er maar af!!!”, maar ja, dat zijn van die machteloze kreten waar niemand wat aan heeft.
Ik weer de klant bellen, dit keer met klotsende oksels uiteraard!
Hij nam niet op. Achteraf misschien maar goed ook, iemand vertelde mij ooit dat je eigenlijk nooit actie moet ondernemen in ‘the heat of the moment’ en beter eerst even tot rust kunt komen. In mijn geval zeker niet verkeerd gedacht, want ik kan zo met de deur in huis vallen met iets als:”Ga er maar even goed voor zitten, want wat er nu gebeurd is, is niet pluis!”. Noodgedwongen kon het niet anders dit keer, ik kreeg gewoon geen gehoor. Gistermiddag belde de klant zelf terug en vertelde mijn collega Brenda hem het verhaal. Ja, ik geef toe, ik was stiekem wel blij dat het ‘woensdagmiddag’ was en ik dus thuis was bij de kids. Bjorn heeft de beste klant ook nog gesproken en ondertussen had Brenda, ijverig als ze is, al geregeld dat er maandag een nieuwe ruit geplaatst zou worden en dat soort zaken.
Met lood in mijn schoenen vroeg ik Bjorn hoe de klant had gereageerd. Ondertussen flitsen er bossen bloemen door mijn hoofd, kortingen en in een ooghoek zag ik Hennie Huisman van ‘Het Spijt Me’ nog voorbij komen. Maar de man in kwestie reageerde meer dan schappelijk! Bijzonder begripvol, vriendelijk en vol vertrouwen dat alles goed komt. Hij vond het zo vervelend voor ons, als het ons maar geen geld zou kosten. Nou ja zeg! Zo iemand wil je toch zoenen! 🙂
Wauw!! En het mooie is, dat je met zo’n reactie nog eens extra je best wilt doen, want nu moet het gewoon meer dan perfect zijn als hij de bus op komt halen!